کد مطلب:22489 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:33

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

سالك الي الله چگونه مي تواند با (قدم رب) خود را از تمام رذايل و هواهاي نفساني پاك كند؟

مقصود از گام گذاشتن در سلوك با قدم «رب» آن است كه آدمي سرتاسر وجودش را تسليم خداوند كند: {/B«وَ يُسَلِّمُوا تَسْلِيماً»{w19-21w}{I4:65I}/} تنها به جهت او و براي او عمل كند؛ نه به جهت تمايلات خويش. قبلاً ممكن است انسان به دعا و تضرع بپردازد و اشكي بريزد و يا نماز شب بخواند بدان جهت كه پس از آن انبساط خاطري پيدا مي كند و دلش آرام مي گردد. گرچه اين اهداف ناپسند نيست ولي اگر آدمي براي وصول به چنين مقاصدي به سير و سلوك بپردازد در ميانه راه خواهد ماند و تغيير حالات چه بسا سريعاً به عقب برگشت كند. اما آن كس كه صرفاً براي خدا و سير به سوي او حركت مي كند اسير حالات نمي شود؛ چه آن كه اسير حالت ها شدن و براي خوش آمدن دل و لذت هاي روحي كاري را انجام دادن خود نوعي شرك خفي است. به اين مثال توجه كنيد: شخصي به زيردستان خود فرماني مي دهد زيردستان و فرمانبران چند دسته اند: الف) اساساً فرمان نمي برند و راه مخالفت در پيش مي گيرند. ب ) از بعضي از فرمان ها كه به مذاق آنها خوش مي آيد اطاعت كرده و از بعضي ديگر تمرد مي كنند. ج ) همه فرمان ها را اطاعت كرده و بي چون و چرا خود را تسليم فرمان ها مي كنند و براي تمايلات خويش كاري انجام نمي دهند؛ بلكه فقط رضايت فرمانده مورد نظر آنان است. به راستي مؤمن حقيقي در اطاعت خداوند با قدم «رب» به پيش مي رود. پيامبر خدا(ص) فرمود: «قلب مؤمن بين دو انگشت از انگشتان خداي رحمان است» (عوالي اللئالي ج 4 ص 99). پس مؤمن يكسره تسليم خداوند است علاوه بر اين تسليم مؤمن همه توفيقات خود را از خداوند مي بيند. چو آمد به كوشيدنت خير پيش زتوفيق حق دان نه از سعي خويش به سرپنجگي كس نبرده است گوي سپاس خداوند توفيق گوي (سعدي) اگر كسي در اين ميدان چيزي را از خود دانست و به عمل خويش مغرور شد نخستين قدم انحراف را برداشته است. استغفار پناه بردن مداوم به خداوند دل را به ذكر مشغول ساختن تقياد به آداب شريعت (مانند آداب وضو نماز و ديگر ظواهر شريعت) از جمله بهترين وسايل براي پيمودن راه است.